ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, λέει μια παροιμία στηριγμένη στην εμπειρία. Και το νόημα είναι ότι και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, και κάθε «βρόμικο» μέσο επιτρέπεται, προκειμένου να πετύχεις το στόχο σου, να κυριαρχήσεις, να κατακτήσεις τον άλλον. Τέτοιες μέρες διανύουμε παγκοσμίως (πολέμου και όχι έρωτα), γιατί η κρίση άλλους θα αφήσει δυνατότερους και άλλους ανίσχυρους. Τα χρέη με κάποιον τρόπο θα αντιμετωπιστούν, αλλά δεν γίνεται να κερδίσουν όλοι. Κάποιοι θα τα χάσουν όλα.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ τρία χρόνια, ήταν οι κυβερνήσεις εκείνες που «έσωσαν» τις τράπεζες, οι οποίες προκάλεσαν τη χρηματοπιστωτική κρίση. Σε αυτά τα τρία χρόνια, οι τράπεζες ανέκαμψαν και απειλούν με χρεοκοπία τις χώρες. Κατάφεραν να εκλεγούν πολιτικοί που ευνοούν τα συμφέροντά τους και δεν διστάζουν να «θυσιάσουν» και ολόκληρες χώρες, προκειμένου να εξαφανίσουν τους μη αρεστούς πολιτικούς, οι οποίοι προτιμούν να σώσουν τις χώρες, τις εθνικές κυβερνήσεις και τα εθνικά κράτη. Η μάχη δεν έχει κριθεί ακόμη και κυρίως στις ΗΠΑ, όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα επιτέθηκε στον Μπαράκ Ομπάμα και η αντιπαράθεση θα κριθεί υπό κανονικές συνθήκες στις επόμενες εκλογές. Ανάλογη μάχη διεξάγεται παγκοσμίως.
ΩΣ ΜΙΑ σημαντική μάχη θα πρέπει να θεωρήσουμε την «υποβάθμιση» των αμερικανικών ομολόγων από τη Στάνταρντ εντ Πουρς, η οποία έληξε εις βάρος του οίκου αξιολόγησης με τα αμερικανικά ομόλογα, αντί να υποτιμηθούν, να υπερτιμηθούν. Άλλη μια τέτοια αντιπαράθεση είναι η ανακοίνωση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με επικεφαλής την Κριστίν Λαγκάρντ, ότι το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα χρειάζεται μια ανακεφαλαιοποίηση, ύψους περίπου 200 δισεκατομμυρίων ευρώ, για να σταθεί στα πόδια του. Με άλλα λόγια, τα στοιχεία που δημοσιεύουν είναι ψεύτικα, τα τεστ αντοχής δεν είναι αξιόπιστα, η Ευρώπη είναι γυμνή και πρέπει είτε να εθνικοποιήσει τις σημαντικότερες τράπεζες, είτε να τις διασώσει με χρήματα των φορολογουμένων. Πάντως, οι τράπεζες δεν είναι αξιόπιστοι συνομιλητές και πρέπει οι κυβερνήσεις της Ευρώπης να τους δείξουν ποιος είναι το αφεντικό. Έχουν επεκταθεί πολύ, πέραν των δυνατοτήτων τους και πρέπει να συρρικνωθούν, αποδεχόμενες κυβερνητικά κεφάλαια και έλεγχο για να μην οδηγηθούμε σε παγκόσμια ύφεση.
ΕΙΝΑΙ ένα χτύπημα εναντίον της Γαλλίας και της Γερμανίας, οι οποίες διαθέτουν μερικές τράπεζες (έχουν την έδρα τους στη Γαλλία και στη Γερμανία για την ακρίβεια) με κύκλο εργασιών μεγαλύτερο από το ΑΕΠ αυτών των χωρών, επομένως δεν είναι σε θέση να περιορίσουν τον συστημικό κίνδυνο μέσα στα σύνορά τους, αν καταρρεύσουν αυτές οι τράπεζες με τα πήλινα πόδια. Είναι μια κίνηση ισχύος των ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ διαθέτουν ανάλογου μεγέθους τράπεζες ή και ακόμα μεγαλύτερες. Αλλά καμιά δεν ξεπερνά το 50% του αμερικανικού ΑΕΠ. Το μήνυμα είναι σαφές. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες πρέπει να συρρικνωθούν και οι κυβερνήσεις της Ευρώπης πρέπει να τις συρρικνώσουν στο μισό ή στο ένα τρίτο του μεγέθους τους, ώστε καμιά να μην ξεπερνάει το 50% του γερμανικού ή του γαλλικού ΑΕΠ.
ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ έχει δοθεί και η ίδια αγέλη των χρηματοπιστωτικών θηρίων άρχισε να επιτίθεται σε μερικά από τα μέλη της, τα οποία θεωρούνται αδύναμα. Μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια άρχισαν να επιτίθενται στις ευρωπαϊκές τράπεζες, που διασώθηκαν από τις κυβερνήσεις τους πριν από τρία χρόνια. Είναι ένα παιχνίδι με τεράστια κέρδη για όποιον νικήσει και με ελάχιστο ρίσκο, εφόσον οι κυβερνήσεις θα διασώσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες. Απλώς θα βγουν από το γήπεδο μερικοί από τους αντίπαλους παίκτες. Όσοι απομείνουν θα είναι ακόμα πιο δυνατοί. Αυτοί είναι που στοιχηματίζουν τώρα στην πτώση των τιμών των τραπεζικών μετοχών, πουλώντας μετοχές που δεν έχουν, γιατί υπολογίζουν ότι σύντομα θα τις αγοράσουν φτηνότερα και θα κρατήσουν τη διαφορά. Η «μεταρρύθμιση», που θα απαγόρευε τις ανοιχτές πωλήσεις και τα σύνθετα παράγωγα CDO, ή και τα ασφάλιστρα έναντι κινδύνου χρεοκοπίας CDS, δεν έγινε ποτέ, κι αυτό πολλαπλασιάζει την ισχύ των χτυπημάτων κάτω από τη μέση.
ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ μπορούν να μετατραπούν από τη μια μέρα στην άλλη, από δανειστές των κρατών σε «οφειλέτες», που τους χρωστούν τη σωτηρία τους, χωρίς κανένα κόστος από τις ίδιες. Τα κράτη βρίσκονται έτσι υπερχρεωμένα και επομένως ελεύθερα για λεηλασία από τις τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που θα έχουν επιβιώσει είτε με δικά τους κεφάλαια (σπάνια) είτε με κεφάλαια των κυβερνήσεών τους, δηλαδή των ΗΠΑ που έχουν τη δυνατότητα.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ πληρώνουν διπλά. Πρώτα εμπιστεύονται τις καταθέσεις τους στις τράπεζες, οι οποίες τις διαχειρίζονται εν λευκώ ή με ελάχιστη επίβλεψη και έλεγχο εκ μέρους των κυβερνήσεων, που θα έπρεπε να προστατεύουν τα συμφέροντα των πολιτών, δηλαδή τις καταθέσεις τους. Άλλωστε οι κυβερνήσεις εγγυώνται τις καταθέσεις και όχι οι τράπεζες. Κι αφού οι τραπεζίτες καταφέρουν να οικειοποιηθούν αυτές τις καταθέσεις μέσω μισθών, μπόνους και μερισμάτων, τότε «διασώζονται» από τις κυβερνήσεις με χρήματα των φορολογουμένων. Οι φόροι των πολιτών οδηγούνται, έτσι, πάλι στις τράπεζες και στους ιδιοκτήτες των χρηματοπιστωτικών οργανισμών κάθε είδους.
Ο ΚΑΘΕ πολίτης είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ελλάδα, δανείζει χαμηλότοκα τα χρήματά του στις τράπεζες και με τους φόρους του τις κρατάει στη ζωή, γιατί οι κάνουλες παραμένουν ανοιχτές και μεταβιβάζουν τον πλούτο που παράγεται από την εργασία σε όποιον ελέγχει τις κάνουλες του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι κυβερνήσεις, αντί να προστατεύουν τα συμφέροντα των πολιτών τους και να εκδίδουν ομόλογα, που θα αγοράζουν οι πλούσιοι για να χρηματοδοτήσουν σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ., εκδίδουν ομόλογα που τα πληρώνουν μέσω των φόρων οι πιο φτωχοί πολίτες και τα εισπράττουν οι πλούσιοι μέτοχοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτή η πλήρης απορρύθμιση των δυτικών δημοκρατιών δεν μπορεί να συνεχίζεται για πάντα και σύντομα θα οδηγήσει σε τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις. Το σύστημα είναι αδιέξοδο. Είναι μια κλειστή κατσαρόλα και στο εσωτερικό της η πίεση ανεβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου